بسم الله النور
می خواهم بنویسم از تمام حرفهای نقطه ای
از تمام رازِ نقطه های سر به مُهر
از تمامِ این خودِ خسته و غریب
از تمامِ این خودِ پر از فریب و پر زِ خود
از خودم؛ از تمام این نقطه های سردِ روزگار...
از تمام این دلِ پر از کلامِ نقطه ای
و از تو که غریبِ نقطه های قصه ای؛
خسته ام ؛ای بهارِ خسته تر
خسته ام از تمام این همه پر زِ خستگی
ای تمام نقطه ی غریبِ قصه ام
ای بهار روزگارِ پر خزان؛
این ، تمامِ نقطه ی دلم
خسته است؛...
از تمام نقطه های قصه ات...
خسته از تمام واژه های نقطه ای پر کلک ؛
خسته از تمام نقطه های پر ز خود؛
خسته از تمام این واژه های بی خبر؛
از دلم؛
از بهار نقطه ها؛
ز تو؛
تمام نقطه ی طاقچه ی دلم؛
از دلم؛
ز غربت تمام این عمق نقطه ام؛
کجایی ای خدای خسته ام...
خسته است این همیشه خستگی ناپذیر خستگی قصه ات
...
نقطه های این دلم؛
توی چشمهای پر نقطه ام ؛ نقطه ای شده به عمق نقطِگی
و این ؛ تمامِ بغضِ در کمینِ انفجار؛
و این نقطه ی همیشه تنهای قصه مان؛
با تمامِ این جانِ پر تهی از نفس؛
و خسته از تمامِ این واژه های نقطه ای قصه ات
بی نفس؛ پِیِ نفس؛ پر از فرار از این واژه های بی نفس؛
آمده به سوی این دلِ پر از غریب تو؛
ای تمامِ نقطه ی بهار؛
پناهِ این نقطه ی خسته ات؛
تا ابد؛ تا همیشه ی وجود نقطه ها ؛بمان...

 نوشته شده توسط پلک ... در چهارشنبه 87/1/7 و ساعت 8:45 عصر | نظرات دیگران()